Aangezien ik chronisch pijnpatient ben heb ik weinig echte vrienden. Er zijn zoveel mensen die je niet begrijpen. Ik vind dit zo jammer. Altijd komt de vriendschap van 1 kant. Ik probeer/wil iedereen helpen maar als je zelf eens een schouder nodig hebt zijn ze er niet of hebben ze geen tijd. Nog herkenbaar voor
Ja. Schijnbaar heb ik nog steeds liefdesverdriet. Schijnbaar kan ik niet normaal doen. Schijnbaar moet ik afstand nemen. Schijnbaar maakt het contact mij meer kapot dan dat ik zou willen. Ik zou ook graag willen dat ik normaal kon doen. Ik zou ook graag willen dat ik deze gevoelens niet had. Maar ik heb ze
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat
Ik heb soms het gevoel dat ik voor mijn vriendinnen goed ben als klankbord, voor (nachtelijke) paniekaanvallen op te vangen, voor allerhande advies en eindeloze steun. Met plezier typ/geef ik opbeurend advies, geef (virtuele) schouderklopjes en sta altijd klaar voor een babbel. Helaas is het omgekeerd niet waar, de zeldzame keren dat ik een dipje