De ondraaglijke onverschilligheid

Het lijkt voor mij – ieder zijn waarheid en perceptie – dat ondanks het feit dat de hele wereld elke dag erger en erger in de foute richting gaat, iedereen vrolijk verder doet alsof er niks aan de hand is.
Ik vergelijk het graag met de muzikanten op de zinkende Titanic : het orkest bleef dociel verder spelen, terwijl het water tot aan hun knieën stond.
We blijven allemaal braaf meesjokkelen in de zotte trein waar we noodgedwongen in zijn gewrikt,
Geprogrammeerd, geinstrueerd, gevangen in de onzichtbare matrix.
We worden voor de gek gehouden van ’s morgens tot’ s avonds, maar we nemen dat allemaal voor lief.
Haast niemand probeert uit zijn kooi te breken.
Of ongewild, dat wel.
Door een burn-out of een zware depressie.
Maar dat zal dan wel opgelost worden door big Pharma.
Of door een zogenaamde burn-out coach, die ver van haar of zijn hart verwijderd, wat onnozel heden uit een boekje zal citeren.
Een paar enkelingen worden echt bewust dat het wel goed is geweest zo.
Dat diepgaande verandering onvermijdelijk is.
Greta Thunberg, bijvoorbeeld, die dan natuurlijk belachelijk wordt gemaakt omdat ze Asperger heeft en selectief mutisme.
Laat ons zeggen dat ik, oud en versleten, met belangstelling toekijk hoe de hele zwik met de donderen geraas in elkaar stort.
De Titanic zal niet als gevolg van een wonder plots terug gaan drijven. Hij zal zinken, zoals lang, lang geleden voorspeld.
Terwijl de muzikanten, vanwege een onverklaarbaar gat in de tijd, ‘the show must go on’ van Queen toeteren.